Ἡ Ζωτικὴ Σημασία τοῦ Ἐνδιάμεσου Χρόνου στὴν Ἱστορία

Τοῦ Δημήτρη Ἀθ. Ἀλεξανδράκη Πολλοὶ ἄνθρωποι πιστεύουν ὅτι ἡ ἐξέλιξη καὶ ἡ ἱστορία ἔχουν μία ἀρχὴ καὶ ἕνα τέλος, χωρὶς νὰ ἀντιλαμβάνονται τὴ ζωτικὴ σημασία τοῦ ἐνδιάμεσου χρόνου . Νομίζουν πὼς ὁ Θουκυδίδης ἀποκάλυψε τὰ ταπεινὰ ἔνστικτα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὸν διακρίνουν μέχρι σήμερα, καὶ ὅτι τίποτα δὲν ἔχει ἀλλάξει ἀπὸ τότε. Ὑποστηρίζουν πὼς ὁ Χριστιανισμὸς δὲν προσέφερε τίποτα, ἐπειδὴ εἶναι προϊόν μυθοπλασίας, ὅπως ἐπίσης πὼς ὁ κομμουνισμὸς ἀπέτυχε καὶ ὁ Μαρξ ἔγραψε βλακεῖες. Θεωροῦν ὅτι ὁ Δυτικὸς πολιτισμὸς ὀφείλεται ἀποκλειστικῶς στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες, καὶ πὼς θρησκεῖες καὶ ἀνεφάρμοστες θεωρίες δὲν πρόσφεραν τίποτε. Ὅμως, οἱ ἀπόψεις αὐτὲς – ἔστω καὶ ἐὰν φαίνονται εὔστοχες ἢ «ρεαλιστικὲς» – παραβλέπουν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἱστορία καὶ ὁ πολιτισμὸς συγκροτοῦνται ἀπὸ ἕνα συνεχὲς πλέγμα μεταβολῶν, ἀλληλεπιδράσεων, ἐπιρροῶν καὶ μετασχηματισμῶν . Τίποτα δὲν εἶναι στατικὸ οὔτε ἀπολύτως αὐτόνομο. Οἱ ἀπόψεις ποὺ ἐκφράζονται γιὰ τὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου, τὴ θρησκεία, τὴν πολιτι...