Εδώ είναι τα «λεφτά»… Αποταμίευση ΤΕΛΟΣ Ώρα για επένδυση.-
Μας έμαθαν στο σχολείο, πως κάθε κράτος, μπορεί να εκδίδει χρήμα ίσης αξίας με τον χρυσό που διαθέτει στα θησαυροφυλάκιά του.
Μας άφησαν να έχουμε την εντύπωση πως κατέχουμε την γνώση και πως όλα αυτά τα χρόνια τα πάντα κινούνται σύμφωνα με αυτή την βασική προϋπόθεση. Τόσα χρόνια τσιμουδιά. Κανένας δεν λέει ποιά είναι η πραγματικότητα. Θα μου πείτε, αφού ο οικονομολόγος καθηγητής του Χάρβαντ, που σε ένα βαθμό γι αυτό τον ψήφισε ο ελληνικός λαός για πρωθυπουργό του, μας τύφλωσε περισσότερο. Τον ψηφίσαμε να μας βοηθήσει, να βελτιωθούμε οικονομικά και τελικά την πατήσαμε σαν ηλίθιοι. Πιστέψαμε πως αυτός γνώριζε και υπακούσαμε.
Αληθεύει πως με τη σύναψη ενός δανείου με την τράπεζα αμέσως με την υπογραφή από τον δανειολήπτη δημιουργείτε το χρήμα. Ούτε χρυσός ούτε πράσινα άλογα;
(έχει και συνέχεια το μικρό αυτό απόσπασμα. Ισχύει ή είναι κολοκύθια μετά ριγάνεως...)
Αλλά και μ αυτή την οπτική αν δούμε τα πράγματα φαίνεται πως δεν χρειάζονται καταθέτες αλλά μόνο δανειολήπτες. Έτσι είναι καλύτερα για τους τραπεζίτες.
Η Αθήνα τη νύχτα αρχόντισσα μοιάζει
κυρά ξελογιάστρα χρυσή
Ψηλά στα αιθέρια ασήμι τ’ αστέρια
Και μες στα ποτήρια κρασί
Η Αθήνα τη νύχτα φοράει κορώνα
Φεγγάρι που λάμπει χλωμό
Βιτρίνες και φώτα χαρούμενη νότα
Και γλέντι χωρίς τελειωμό
Τέτοια άκουγαν από το κρατικό ραδιόφωνο οι εναπομείναντες στα χωριά. Οι επαρχιώτες που ζούσαν μέσα στη λάσπη και στα αποκαΐδια. Πήγαν στην Αθήνα λοιπόν, αλλά τα προβλήματα δεν λύθηκαν. Μετατοπίστηκαν σε άλλο επίπεδο. Τέλειωσαν τα παιδιά το σχολείο, έπρεπε να εργαστούν. Πού όμως; Η δική τους οικογενειακή επιχείρηση, έκλεισε στο χωριό. Έπρεπε να πάνε υπάλληλοι, στην επιχείρηση του τάδε ή του δείνα, σε επιχειρήσεις ευκαιριακού χαρακτήρα, ανεξάρτητες από κάθε σχεδιασμό ανάπτυξης της χώρας. Μοναδικός στόχος το χρήμα, κατάλοιπο ίσως της μαυραγορίτικης νοοτροπίας. Νοοτροπία που καλλιεργήθηκε ως αξία, ως ηθικός κανόνας. Ανετράπησαν αξίες και συμπεριφορές που προπολεμικά χαρακτήριζαν τον Έλληνα. Ανακαλύφθηκε ο βολεψάκιας
Ιδιωτικός και δημόσιος τομέας γαλουχήθηκε με την καραμέλα της επιδίωξης του καλύτερου βιοτικού επιπέδου σε προσωπικό επίπεδο, αόριστα. Αυτή η αντίληψη - στόχος, που δεν περιείχε το συνυπάρχειν, δεν παρήγαγε αποτελέσματα κοινωνικής ανάπτυξης. Αντίθετα σχεδόν κατέστρεψε τον υπάρχοντα κοινωνικό ιστό της μεταπολεμικής Ελλάδος. Σχέσεις και κανόνες, που ουσιαστικά είχαν τα πρότυπά τους στις μικρές κοινωνίες των Ελληνικών χωριών καταδόθηκαν και εκτελέστηκαν, από τους εδραιοθέντες ξενόφιλους «πατριώτες». Περιήλθαμε σε προβληματισμούς του τύπου «ο προαγωγός είναι σημαντικότερος από την πόρνη»;
Την ικανότητα που έχουμε να αξιολογούμε τα πράγματα, έρχονται τέτοιοι προβληματισμοί ανεπαισθήτως και την μετατοπίζουν σε μια νεφελώδη κατάσταση. Έτσι είμαστε ανήμποροι να αποφασίσουμε αν προέχει η παραγωγή των βασικών προϊόντων ή η δημιουργία των καταστημάτων που θα τα πωλούν. Ονομάσαμε την βιτρίνα προϊόν. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε, πως, είναι σημαντικότερο το να παράγεις τα βασικά αγαθά από το να τα παρουσιάζεις με μια δημιουργημένη αισθητικά ομορφιά. Δεν χάνει την αξία της η πατάτα όταν γύρω της υπάρχει λίγο χώμα.
Από την νεφελώδη κατάσταση καταπέσαμε σε μαύρη τρύπα λοιπόν, όπου μέσα της λειτουργεί έντονα η αναποτελεσματικότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Αυτή η αναποτελεσματικότητα για να έρθουμε στο τώρα κυριάρχησε και στο κράτος μας. Φυσικό είναι, όταν ένα κράτος είναι αναποτελεσματικό, αυτόματα οι πολίτες να λειτουργούν σαν να μην υπάρχει κράτος. Ποιος θα πληρώσει το γιατρό στην ενδεχόμενη ασθένεια; Ποιος θα πληρώσει τα δίδακτρα για την βελτίωση της παιδείας του παιδιού; Ποιος θα διασφαλίσει το μέλλον του παιδιού; Ποιος θα τον στηρίξει αν κάτι πάει στραβά με την εργασία του; Δεν χρειάζονται περισσότερα ερωτήματα για να προσδιορίσουμε τα αίτια που παρήγαγαν την ανασφάλεια και κατέστησαν εν συνεχεία τους πολίτες αποταμιευτές.
Στην Ελλάδα, για όλη την μεταπολεμική περίοδο, είναι γεγονός πως, μεγάλο ποσοστό των οικογενειών (όχι απλά πολιτών) ζει με ανασφάλεια. Ο φόβος μιας πιθανής δύσκολης στιγμής, αναδουλειά, αρρώστια, σπουδές παιδιών, γάμος παιδιών, σχέδια για κάποια αγορά ή επένδυση κλπ, ώθησαν πολλούς συμπολίτες μας, στην μοναδική λύση που είχαν. Την αποταμίευση. Για όποιον υποστηρίξει πως το κίνητρο εκ μέρους των τραπεζών, με τα υψηλά επιτόκια κατάθεσης, που ουσιαστικά αφορούσε τις καταθέσεις μεγάλων ποσών, ήταν ο λόγος για αποταμίευση, θα πω μόνο πως κάνει λάθος. Υπάρχουν πολλοί καταθέτες σήμερα, παρότι το επιτόκιο είναι 1,80%, με ποσά που κυμαίνονται από λίγα ευρώ έως και δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ. Φαίνονται μικρά ποσά αν εξετάσουμε επιδερμικά το ζήτημα. Στην πραγματικότητα όμως είναι μεγάλα! Κυρίως όταν συγκεντρωθούν.
Αυτά τα ποσά δεν μπορούν νόμιμα να τα πειράξουν. Δεν είμαστε σε πόλεμο ώστε βιαίως να τα υπεξαιρέσουν, όπως γίνεται στους πολέμους, που αφαιρούν από τους αθώους, ζωντανούς και πεθαμένους, τα πάντα, πλην ψυχής και πνεύματος. Αν και γι’ αυτά τα δύο τελευταία, έχει αποδειχθεί ότι καταφέρνουν να τα διαπραγματευθούν και να συμφωνήσουν, μόνο που στο τέλος βέβαια δεν τηρείται. Είμαστε σε ειρηνική περίοδο. Όμως από την άλλη μεριά ξέρουν, ότι ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο αγρότης ο μικροκαταθέτης δεν μπορεί να επενδύσει. Πού να επενδύσει ο μικροκαταθέτης του σήμερα και να μη χάσει τα λεφτά του; Να αγοράσει πχ τρία πρόβατα για να αυξήσει το ζωικό του κεφάλαιο ή να αγοράσει μια γίδα και να την βγάλει στο μπαλκόνι, ώστε να έχει το γάλα του παιδιού του; Δεν συζητώ για τον συνταξιούχο, που περιμένει ανασφαλής, την ώρα που θα δώσει τις οικονομίες του στους γιατρούς.
Τι θα γίνει λοιπόν με το χρήμα που έχουν όλοι αυτοί οι μικροκαταθέτες στην τράπεζα; Δεν είναι κερδοφόρος πελάτης μας, λένε οι τράπεζες. Άλλο να κερδίζουμε ας πούμε 10% από κάποιο δάνειο που θα του χορηγήσουμε και άλλο να κερδίζουμε 8% (10% στον δανειολήπτη μείον 2% τόκοι καταθέτη ίσον 8% κέρδος τραπέζης) από την διάθεση του ποσού που έχει καταθέσει και εμείς το διαθέτουμε σε κάποιον άλλο. Ουσιαστικά δεν μας χρειάζονται οι μικροκαταθέτες!
Υπάρχει τρόπος να αναγκάσουν κάθε μικρο-καταθέτη, να διαθέσει μέρος ή και όλο το ποσό στην αγορά; Υπάρχει!!! Μειώνεις την αγοραστική αξία του μηνιαίου εισοδήματος.
Κανείς δεν μίλησε τόσες μέρες για βελτίωση της ποιότητας εργασίας στο δημόσιο. Για περισσότερο και ουσιαστικότερο έργο. Για απόλυση των αχρήστων που συσσώρευσαν τόσα χρόνια.
Δεν χρειάζεται έργο (εργασία) η οικονομία μας! Η τρύπα κλείνει μόνο με λεφτά!!! Εξ άλλου τι να παράγουμε; Όλα τα έχει το παντοπωλείον! Η δυνατότητά μας να παράγουμε δεν υπολογίζεται. Καμιά σχέση μεταξύ σίτου και φρατζόλας. Ο υποδεέστερος των υποδεεστέρων λογίζεται ο γεωργός, (υπάρχει τέτοιο επάγγελμα;) χωρίς να εξαιρούμε τον κτηνοτρόφο, το βρωμιάρη, το χωριάτη, που τολμάει να ζητά και αύξηση για το γάλα!!!
Ε ρε τάξη του άστεως που ξέχασες την καταγωγή σου και ακολουθείς, τον καιροσκόπο και τον α-καμάτη, στην ψευτοαναπτυξιακή του κατηφόρα με στολίδια και φανφάρες. Κατάφερες, με τον κόπο σου δεν λέω, και απέκτησες ένα διαμέρισμα. Πλήρωσε τώρα διπλά το γάλα, που παίρνουν από το χωριό σου σχεδόν δωρεάν! Τριπλά το ψωμί και σχεδόν όλα τα είδη πρώτης ανάγκης. Όσο για τα παιδιά σου, αφού κατοχυρώθηκε για κάποιους η καταναλωτική τους αναγκαιότητα (δεν μπορούν να περπατήσουν πλέον και μάλλον σε καμία περίπτωση δεν θα πήγαιναν με τα πόδια τη διαδρομή Γαλάτσι – Νέο Κόσμο ή ακόμη Μετς – Εξάρχεια) δώστε τους τα λίγα λεφτά που έχετε στην τράπεζα. Τα παιδιά στην εξουσία. Άντε παιδιά ήρθε το τελευταίο μοντέλο της τάδε μάρκας αυτοκινήτου, βάλτε και το στριγκάκι, και ορμάτε σας περιμένει η ζωή. Κανείς δεν ρωτάει αν τα γενετικά σας όργανα έχουν ανα-παραγωγικότητα ούτε αν το ενδοκρανιακό σας υλικό είναι χαμηλής ποιότητας. Αν είσαι γυναίκα ντύσου σαν αρσενικό παγώνι για να προσελκύσεις τον άντρα. Αν είσαι άνδρας αγόρασε αυτοκίνητο γίνε μήτρα για να βάλεις μέσα την κοπέλα σου. Ίσως την επομένη να πει πως πήγε βόλτα με το αυτοκίνητό σου…
Τώρα όλα κινούνται γύρω από την τρύπα των ελλειμμάτων κλπ κλπ Η τρύπα που έγινε εντελώς μαγικά από το Τζίνι, κλείνει με λεφτά, δεν χρειάζεται σκέψη. Κανένας δεν μιλάει για εργασία γιατί είμαστε «ελεύθεροι» πολίτες. Δεν υφίσταται ζήτημα πλέον σεισάχθειας!!! Αντί της ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ προωθείται η ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ. Ίσα ίσα, για να κοροϊδευόμαστε. Η ηδονή που είναι το μέσον – κίνητρο, για την αναπαραγωγή έγινε προϊόν για κέρδος. Δεν χρειάζεται οικογένεια. Δεν χρειάζονται αξίες, Δεν χρειάζονται έθιμα. ΜΟΝΟ ΕΜΠΟΡΙΟ. ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ ΔΥΝΑΜΗ. (Είδα, αγοράζεις υγεία!!!)
Επιστημονικά η ΛΟΓΙΚΗ, αναντίρρητα ορίζει ότι, του αιτίου έπεται το αιτιατό. Εργάζομαι – πληρώνομαι, παράγω έργο – μου παρέχεται αμοιβή, πληρώνω – αγοράζω και πάντα για όλα υπάρχει μια αιτία και ένα αποτέλεσμα.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;
ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ.
Ας δούμε τα συνολικά ποσά κατάθεσης κατά ηλικία. Δεν θέλουμε προσωπικά δεδομένα.
Ας αθροίσουμε τις μικροκαταθέσεις, κατά επάγγελμα, κατά εκπαιδευτική βαθμίδα… και εν πάση περιπτώσει ποιο είναι το ύψος των μικρών αυτών καταθέσεων. Έτσι θα διαπιστωθεί κατά κάποιο τρόπο και ο βαθμός ανασφάλειας αυτών των ανθρώπων.
Ας ανακοινώσουν επιτέλους οι Ελληνικές τράπεζες το σύνολο των μικρών αποταμιεύσεων.
ΤΟ ΟΠΛΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ;
ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ.
Κ’ ας μείνει αναπάντητο το ερώτημα μέχρι ποιο ποσό πρέπει να έχει κάποιος στην τράπεζα για να καταταχθεί στην ομάδα των κάτω από τα όρια της φτώχιας και να τυγχάνει κάθε πρόνοιας από το κράτος.
Και αφού αποδεχθούμε τέλος πάντων ότι, με χίλια ευρώ στην τράπεζα δεν είσαι πλούσιος, ας συσχετίσουμε τα ποσά των καταθέσεων που έχουν οι συνταξιούχοι δικαιούχοι του ΕΚΑΣ με αυτών που δεν το δικαιούνται. Έτσι ένα επίδομα που ουσιαστικά λειτούργησε ως μοχλός χειραγώγησης των ψηφοφόρων συνταξιούχων από το 1996 ας καταργηθεί (έστω και καθυστερημένα) και ας δοθεί δίκαια αύξηση στις συντάξεις ανάλογα με το σύνολο των ημερομισθίων. Τουλάχιστον πριν πεθάνουν ας δικαιωθούν (τώρα παίρνουν λιγότερα χρήματα από κάποιους που δούλεψαν λιγότερο)όσοι βεβαιωμένα εργάσθηκαν και στο βαθμό που είναι δυνατόν να προσεγγιστεί αυτό.
ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΣΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΟΤΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΚΛΠ
Μας άφησαν να έχουμε την εντύπωση πως κατέχουμε την γνώση και πως όλα αυτά τα χρόνια τα πάντα κινούνται σύμφωνα με αυτή την βασική προϋπόθεση. Τόσα χρόνια τσιμουδιά. Κανένας δεν λέει ποιά είναι η πραγματικότητα. Θα μου πείτε, αφού ο οικονομολόγος καθηγητής του Χάρβαντ, που σε ένα βαθμό γι αυτό τον ψήφισε ο ελληνικός λαός για πρωθυπουργό του, μας τύφλωσε περισσότερο. Τον ψηφίσαμε να μας βοηθήσει, να βελτιωθούμε οικονομικά και τελικά την πατήσαμε σαν ηλίθιοι. Πιστέψαμε πως αυτός γνώριζε και υπακούσαμε.
Αληθεύει πως με τη σύναψη ενός δανείου με την τράπεζα αμέσως με την υπογραφή από τον δανειολήπτη δημιουργείτε το χρήμα. Ούτε χρυσός ούτε πράσινα άλογα;
(έχει και συνέχεια το μικρό αυτό απόσπασμα. Ισχύει ή είναι κολοκύθια μετά ριγάνεως...)
Αλλά και μ αυτή την οπτική αν δούμε τα πράγματα φαίνεται πως δεν χρειάζονται καταθέτες αλλά μόνο δανειολήπτες. Έτσι είναι καλύτερα για τους τραπεζίτες.
Ας συνθέσουμε την εικόνα. Πού είναι τα χρήματα; Ας φανταστούμε πως τα ευρώ όλης της ενωμένης Ευρώπης είναι ένα χαλί. Το χαλί κάποιοι το έχουν. Ένα σημείου του χαλιού κάπου νοτιοανατολικά της Ευρώπης είναι πιασμένο και δεν λέει ν’ απαγκιστρωθεί. Κάποιοι καταθέτες με μικρά ποσά αναγκάζουν το χαλί να είναι αγκιστρωμένο σ’ αυτό το σημείο. Πώς θα το ξεκολλήσουν; Το μαγικό χαλί δεν μπορεί να πετάξει, να ταξιδέψει, να φανερώσει τις μαγικές του ικανότητες! Εν προκειμένω να μεγιστοποιήσει την εμπορική του κινητήρια δύναμη. Δεν έχει καμία φθορά ή τρύπα. Τελευταίως το τζίνι έκανε μια τρύπα, για να φανερώσει την ανώτερη από το μαγικό χαλί δύναμή του.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως. Γνωρίζουμε πως το κίνητρο για να ξεκινήσει η παραγωγή στα χωράφια, είναι η γνώση ότι στο τέλος της παραγωγικής περιόδου, θα έχουμε μια μεγαλύτερη ποσότητα από αυτή που χρησιμοποιήσαμε κατά την σπορά. Αυτή είναι μια κατάκτηση του ανθρώπινου γένους μέσα από την εμπειρία χιλιάδων ετών. Είναι σαφές πως αυτό είναι νόμος της φύσεως. Εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα έχουμε μόνο όταν οι κλιματολογικές συνθήκες αλλάξουν δραματικά κατά την εν λόγω παραγωγική περίοδο ή άλλοι μη φυσικοί παράγοντες δράσουν αρνητικά επί της παραγωγής.
Οι ευφυείς (με και χωρίς εισαγωγικά) της ανθρωπότητας, αυτόν το νόμο, τον εφάρμοσαν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σπέρνεις μερικά ευρώ, θερίζεις τα διπλάσια, τριπλάσια, τετραπλάσια κλπ Αφού λοιπόν το σπόρο τον είχαν σχεδόν όλο δικό τους, έσπερναν και θέριζαν. Έγιναν αχόρταγοι. Δεν τους έφταναν τα πλούτη που είχαν, ήθελαν κι’ άλλα. Δεν ρώτησαν όμως ποτέ για τους απλούς ανθρώπους, που δούλεψαν για να τρώνε αυτοί, αν έφαγαν, έστω για μια φορά στη ζωή τους, αστακό ή αν μπόρεσαν στην ηλικία των είκοσι χρονών, να πάνε λίγο παραπέρα από το χωριό τους ή την πόλη τους. Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να ταξιδέψουν αυτοί περισσότερο, να φάνε αυτοί περισσότερο, να ντυθούν αυτοί καλύτερα. Από την θέση τους, δεν έβλεπαν ανθρώπους, αλλά νούμερα. Έσπερναν -θέριζαν. Έσπερναν -θέριζαν … δουλευτήδες…
Θα παραθέσω εδώ μια γνωστή σχέση κράτους – βιομηχάνων. Αυτοί είναι, που μαζί με τις κυβερνήσεις, καθόρισαν όλο το σύστημα διακίνησης καπνού. Απαγόρεψαν αυστηρά – με το χωροφύλακα επί ποδός - την κατανάλωση αφορολόγητου καπνού καθώς και την φύτευση δενδρυλλίων καπνού για προσωπική χρήση, επειδή έπρεπε να προωθηθεί η εμπορική συσκευασία, με απώτερο στόχο φυσικά το κέρδος. Οδήγησαν με την τυποποίηση στην συστηματική χρήση και στην δημιουργία χιλιάδων χρηστών καπνού. Αναντίρρητα φέρνει άλλα αποτελέσματα η συστηματική χρήση καπνού και άλλα η περιστασιακή. Είναι γνωστά τα αποτελέσματα. Ο λαός κλήθηκε και πληρώνει τις συνέπειες του καπνίσματος, την προώθηση αυτού του κερδοφόρου είδους «πολυτελείας». Πληρώνει αδρά σε χρήμα για την καταπολέμηση των ασθενειών που (στατιστικά έτσι μας λένε τουλάχιστον) σχετίζονται με το κάπνισμα χωρίς να παραλείπουμε βέβαια - τον πιο σκληρό φόρο – τον θάνατο του χρήστη.
Ένα παιχνίδι όπως αυτό που προανέφερα, θεωρήθηκε και προωθήθηκε ως πρόγραμμα ανάπτυξης της γεωργίας. Ποιος καθόριζε λοιπόν για τη χώρα μας, τα προγράμματα ανάπτυξης της μεταπολεμικής περιόδου; Ποιος βοήθησε τον αγρότη και τον κάθε απλό άνθρωπο της αποτελειωμένης από τον εμφύλιο σπαραγμό πατρίδας μας, να βελτιώσει τη ζωή του και να συνεχίσει την δραστηριότητά του στον τόπο του. Αξιοποιώντας την γνώση του και τον πραγματικό πλούτο της ελληνικής γης. Κάνοντας σχολεία, φέρνοντας τα βασικά επιτεύγματα της επιστήμες και της τεχνολογίας στα απομακρυσμένα χωριά. Κανείς. Όλοι πάνω στην πλάτη του έπαιξαν για να κερδίσουν.
Μήπως είναι ψέματα, ότι «νοικοκυραίοι» από πολλές περιοχές της χώρας μας, άνθρωποι με ζωικό κεφάλαιο σημαντικής αξίας, τα πούλησαν όλα για την αγορά ενός θυρωρείου στην Αθήνα. Την Αθήνα την πόλη του φωτός όπως προπαγάνδιζαν από τα ραδιόφωνα με τα αστικά τραγούδια.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως. Γνωρίζουμε πως το κίνητρο για να ξεκινήσει η παραγωγή στα χωράφια, είναι η γνώση ότι στο τέλος της παραγωγικής περιόδου, θα έχουμε μια μεγαλύτερη ποσότητα από αυτή που χρησιμοποιήσαμε κατά την σπορά. Αυτή είναι μια κατάκτηση του ανθρώπινου γένους μέσα από την εμπειρία χιλιάδων ετών. Είναι σαφές πως αυτό είναι νόμος της φύσεως. Εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα έχουμε μόνο όταν οι κλιματολογικές συνθήκες αλλάξουν δραματικά κατά την εν λόγω παραγωγική περίοδο ή άλλοι μη φυσικοί παράγοντες δράσουν αρνητικά επί της παραγωγής.
Οι ευφυείς (με και χωρίς εισαγωγικά) της ανθρωπότητας, αυτόν το νόμο, τον εφάρμοσαν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σπέρνεις μερικά ευρώ, θερίζεις τα διπλάσια, τριπλάσια, τετραπλάσια κλπ Αφού λοιπόν το σπόρο τον είχαν σχεδόν όλο δικό τους, έσπερναν και θέριζαν. Έγιναν αχόρταγοι. Δεν τους έφταναν τα πλούτη που είχαν, ήθελαν κι’ άλλα. Δεν ρώτησαν όμως ποτέ για τους απλούς ανθρώπους, που δούλεψαν για να τρώνε αυτοί, αν έφαγαν, έστω για μια φορά στη ζωή τους, αστακό ή αν μπόρεσαν στην ηλικία των είκοσι χρονών, να πάνε λίγο παραπέρα από το χωριό τους ή την πόλη τους. Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να ταξιδέψουν αυτοί περισσότερο, να φάνε αυτοί περισσότερο, να ντυθούν αυτοί καλύτερα. Από την θέση τους, δεν έβλεπαν ανθρώπους, αλλά νούμερα. Έσπερναν -θέριζαν. Έσπερναν -θέριζαν … δουλευτήδες…
Θα παραθέσω εδώ μια γνωστή σχέση κράτους – βιομηχάνων. Αυτοί είναι, που μαζί με τις κυβερνήσεις, καθόρισαν όλο το σύστημα διακίνησης καπνού. Απαγόρεψαν αυστηρά – με το χωροφύλακα επί ποδός - την κατανάλωση αφορολόγητου καπνού καθώς και την φύτευση δενδρυλλίων καπνού για προσωπική χρήση, επειδή έπρεπε να προωθηθεί η εμπορική συσκευασία, με απώτερο στόχο φυσικά το κέρδος. Οδήγησαν με την τυποποίηση στην συστηματική χρήση και στην δημιουργία χιλιάδων χρηστών καπνού. Αναντίρρητα φέρνει άλλα αποτελέσματα η συστηματική χρήση καπνού και άλλα η περιστασιακή. Είναι γνωστά τα αποτελέσματα. Ο λαός κλήθηκε και πληρώνει τις συνέπειες του καπνίσματος, την προώθηση αυτού του κερδοφόρου είδους «πολυτελείας». Πληρώνει αδρά σε χρήμα για την καταπολέμηση των ασθενειών που (στατιστικά έτσι μας λένε τουλάχιστον) σχετίζονται με το κάπνισμα χωρίς να παραλείπουμε βέβαια - τον πιο σκληρό φόρο – τον θάνατο του χρήστη.
Ένα παιχνίδι όπως αυτό που προανέφερα, θεωρήθηκε και προωθήθηκε ως πρόγραμμα ανάπτυξης της γεωργίας. Ποιος καθόριζε λοιπόν για τη χώρα μας, τα προγράμματα ανάπτυξης της μεταπολεμικής περιόδου; Ποιος βοήθησε τον αγρότη και τον κάθε απλό άνθρωπο της αποτελειωμένης από τον εμφύλιο σπαραγμό πατρίδας μας, να βελτιώσει τη ζωή του και να συνεχίσει την δραστηριότητά του στον τόπο του. Αξιοποιώντας την γνώση του και τον πραγματικό πλούτο της ελληνικής γης. Κάνοντας σχολεία, φέρνοντας τα βασικά επιτεύγματα της επιστήμες και της τεχνολογίας στα απομακρυσμένα χωριά. Κανείς. Όλοι πάνω στην πλάτη του έπαιξαν για να κερδίσουν.
Μήπως είναι ψέματα, ότι «νοικοκυραίοι» από πολλές περιοχές της χώρας μας, άνθρωποι με ζωικό κεφάλαιο σημαντικής αξίας, τα πούλησαν όλα για την αγορά ενός θυρωρείου στην Αθήνα. Την Αθήνα την πόλη του φωτός όπως προπαγάνδιζαν από τα ραδιόφωνα με τα αστικά τραγούδια.
Η Αθήνα τη νύχτα αρχόντισσα μοιάζει
κυρά ξελογιάστρα χρυσή
Ψηλά στα αιθέρια ασήμι τ’ αστέρια
Και μες στα ποτήρια κρασί
Η Αθήνα τη νύχτα φοράει κορώνα
Φεγγάρι που λάμπει χλωμό
Βιτρίνες και φώτα χαρούμενη νότα
Και γλέντι χωρίς τελειωμό
Τέτοια άκουγαν από το κρατικό ραδιόφωνο οι εναπομείναντες στα χωριά. Οι επαρχιώτες που ζούσαν μέσα στη λάσπη και στα αποκαΐδια. Πήγαν στην Αθήνα λοιπόν, αλλά τα προβλήματα δεν λύθηκαν. Μετατοπίστηκαν σε άλλο επίπεδο. Τέλειωσαν τα παιδιά το σχολείο, έπρεπε να εργαστούν. Πού όμως; Η δική τους οικογενειακή επιχείρηση, έκλεισε στο χωριό. Έπρεπε να πάνε υπάλληλοι, στην επιχείρηση του τάδε ή του δείνα, σε επιχειρήσεις ευκαιριακού χαρακτήρα, ανεξάρτητες από κάθε σχεδιασμό ανάπτυξης της χώρας. Μοναδικός στόχος το χρήμα, κατάλοιπο ίσως της μαυραγορίτικης νοοτροπίας. Νοοτροπία που καλλιεργήθηκε ως αξία, ως ηθικός κανόνας. Ανετράπησαν αξίες και συμπεριφορές που προπολεμικά χαρακτήριζαν τον Έλληνα. Ανακαλύφθηκε ο βολεψάκιας
Ιδιωτικός και δημόσιος τομέας γαλουχήθηκε με την καραμέλα της επιδίωξης του καλύτερου βιοτικού επιπέδου σε προσωπικό επίπεδο, αόριστα. Αυτή η αντίληψη - στόχος, που δεν περιείχε το συνυπάρχειν, δεν παρήγαγε αποτελέσματα κοινωνικής ανάπτυξης. Αντίθετα σχεδόν κατέστρεψε τον υπάρχοντα κοινωνικό ιστό της μεταπολεμικής Ελλάδος. Σχέσεις και κανόνες, που ουσιαστικά είχαν τα πρότυπά τους στις μικρές κοινωνίες των Ελληνικών χωριών καταδόθηκαν και εκτελέστηκαν, από τους εδραιοθέντες ξενόφιλους «πατριώτες». Περιήλθαμε σε προβληματισμούς του τύπου «ο προαγωγός είναι σημαντικότερος από την πόρνη»;
Την ικανότητα που έχουμε να αξιολογούμε τα πράγματα, έρχονται τέτοιοι προβληματισμοί ανεπαισθήτως και την μετατοπίζουν σε μια νεφελώδη κατάσταση. Έτσι είμαστε ανήμποροι να αποφασίσουμε αν προέχει η παραγωγή των βασικών προϊόντων ή η δημιουργία των καταστημάτων που θα τα πωλούν. Ονομάσαμε την βιτρίνα προϊόν. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε, πως, είναι σημαντικότερο το να παράγεις τα βασικά αγαθά από το να τα παρουσιάζεις με μια δημιουργημένη αισθητικά ομορφιά. Δεν χάνει την αξία της η πατάτα όταν γύρω της υπάρχει λίγο χώμα.
Από την νεφελώδη κατάσταση καταπέσαμε σε μαύρη τρύπα λοιπόν, όπου μέσα της λειτουργεί έντονα η αναποτελεσματικότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Αυτή η αναποτελεσματικότητα για να έρθουμε στο τώρα κυριάρχησε και στο κράτος μας. Φυσικό είναι, όταν ένα κράτος είναι αναποτελεσματικό, αυτόματα οι πολίτες να λειτουργούν σαν να μην υπάρχει κράτος. Ποιος θα πληρώσει το γιατρό στην ενδεχόμενη ασθένεια; Ποιος θα πληρώσει τα δίδακτρα για την βελτίωση της παιδείας του παιδιού; Ποιος θα διασφαλίσει το μέλλον του παιδιού; Ποιος θα τον στηρίξει αν κάτι πάει στραβά με την εργασία του; Δεν χρειάζονται περισσότερα ερωτήματα για να προσδιορίσουμε τα αίτια που παρήγαγαν την ανασφάλεια και κατέστησαν εν συνεχεία τους πολίτες αποταμιευτές.
Στην Ελλάδα, για όλη την μεταπολεμική περίοδο, είναι γεγονός πως, μεγάλο ποσοστό των οικογενειών (όχι απλά πολιτών) ζει με ανασφάλεια. Ο φόβος μιας πιθανής δύσκολης στιγμής, αναδουλειά, αρρώστια, σπουδές παιδιών, γάμος παιδιών, σχέδια για κάποια αγορά ή επένδυση κλπ, ώθησαν πολλούς συμπολίτες μας, στην μοναδική λύση που είχαν. Την αποταμίευση. Για όποιον υποστηρίξει πως το κίνητρο εκ μέρους των τραπεζών, με τα υψηλά επιτόκια κατάθεσης, που ουσιαστικά αφορούσε τις καταθέσεις μεγάλων ποσών, ήταν ο λόγος για αποταμίευση, θα πω μόνο πως κάνει λάθος. Υπάρχουν πολλοί καταθέτες σήμερα, παρότι το επιτόκιο είναι 1,80%, με ποσά που κυμαίνονται από λίγα ευρώ έως και δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ. Φαίνονται μικρά ποσά αν εξετάσουμε επιδερμικά το ζήτημα. Στην πραγματικότητα όμως είναι μεγάλα! Κυρίως όταν συγκεντρωθούν.
Αυτά τα ποσά δεν μπορούν νόμιμα να τα πειράξουν. Δεν είμαστε σε πόλεμο ώστε βιαίως να τα υπεξαιρέσουν, όπως γίνεται στους πολέμους, που αφαιρούν από τους αθώους, ζωντανούς και πεθαμένους, τα πάντα, πλην ψυχής και πνεύματος. Αν και γι’ αυτά τα δύο τελευταία, έχει αποδειχθεί ότι καταφέρνουν να τα διαπραγματευθούν και να συμφωνήσουν, μόνο που στο τέλος βέβαια δεν τηρείται. Είμαστε σε ειρηνική περίοδο. Όμως από την άλλη μεριά ξέρουν, ότι ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο αγρότης ο μικροκαταθέτης δεν μπορεί να επενδύσει. Πού να επενδύσει ο μικροκαταθέτης του σήμερα και να μη χάσει τα λεφτά του; Να αγοράσει πχ τρία πρόβατα για να αυξήσει το ζωικό του κεφάλαιο ή να αγοράσει μια γίδα και να την βγάλει στο μπαλκόνι, ώστε να έχει το γάλα του παιδιού του; Δεν συζητώ για τον συνταξιούχο, που περιμένει ανασφαλής, την ώρα που θα δώσει τις οικονομίες του στους γιατρούς.
Τι θα γίνει λοιπόν με το χρήμα που έχουν όλοι αυτοί οι μικροκαταθέτες στην τράπεζα; Δεν είναι κερδοφόρος πελάτης μας, λένε οι τράπεζες. Άλλο να κερδίζουμε ας πούμε 10% από κάποιο δάνειο που θα του χορηγήσουμε και άλλο να κερδίζουμε 8% (10% στον δανειολήπτη μείον 2% τόκοι καταθέτη ίσον 8% κέρδος τραπέζης) από την διάθεση του ποσού που έχει καταθέσει και εμείς το διαθέτουμε σε κάποιον άλλο. Ουσιαστικά δεν μας χρειάζονται οι μικροκαταθέτες!
Υπάρχει τρόπος να αναγκάσουν κάθε μικρο-καταθέτη, να διαθέσει μέρος ή και όλο το ποσό στην αγορά; Υπάρχει!!! Μειώνεις την αγοραστική αξία του μηνιαίου εισοδήματος.
Κανείς δεν μίλησε τόσες μέρες για βελτίωση της ποιότητας εργασίας στο δημόσιο. Για περισσότερο και ουσιαστικότερο έργο. Για απόλυση των αχρήστων που συσσώρευσαν τόσα χρόνια.
Δεν χρειάζεται έργο (εργασία) η οικονομία μας! Η τρύπα κλείνει μόνο με λεφτά!!! Εξ άλλου τι να παράγουμε; Όλα τα έχει το παντοπωλείον! Η δυνατότητά μας να παράγουμε δεν υπολογίζεται. Καμιά σχέση μεταξύ σίτου και φρατζόλας. Ο υποδεέστερος των υποδεεστέρων λογίζεται ο γεωργός, (υπάρχει τέτοιο επάγγελμα;) χωρίς να εξαιρούμε τον κτηνοτρόφο, το βρωμιάρη, το χωριάτη, που τολμάει να ζητά και αύξηση για το γάλα!!!
Ε ρε τάξη του άστεως που ξέχασες την καταγωγή σου και ακολουθείς, τον καιροσκόπο και τον α-καμάτη, στην ψευτοαναπτυξιακή του κατηφόρα με στολίδια και φανφάρες. Κατάφερες, με τον κόπο σου δεν λέω, και απέκτησες ένα διαμέρισμα. Πλήρωσε τώρα διπλά το γάλα, που παίρνουν από το χωριό σου σχεδόν δωρεάν! Τριπλά το ψωμί και σχεδόν όλα τα είδη πρώτης ανάγκης. Όσο για τα παιδιά σου, αφού κατοχυρώθηκε για κάποιους η καταναλωτική τους αναγκαιότητα (δεν μπορούν να περπατήσουν πλέον και μάλλον σε καμία περίπτωση δεν θα πήγαιναν με τα πόδια τη διαδρομή Γαλάτσι – Νέο Κόσμο ή ακόμη Μετς – Εξάρχεια) δώστε τους τα λίγα λεφτά που έχετε στην τράπεζα. Τα παιδιά στην εξουσία. Άντε παιδιά ήρθε το τελευταίο μοντέλο της τάδε μάρκας αυτοκινήτου, βάλτε και το στριγκάκι, και ορμάτε σας περιμένει η ζωή. Κανείς δεν ρωτάει αν τα γενετικά σας όργανα έχουν ανα-παραγωγικότητα ούτε αν το ενδοκρανιακό σας υλικό είναι χαμηλής ποιότητας. Αν είσαι γυναίκα ντύσου σαν αρσενικό παγώνι για να προσελκύσεις τον άντρα. Αν είσαι άνδρας αγόρασε αυτοκίνητο γίνε μήτρα για να βάλεις μέσα την κοπέλα σου. Ίσως την επομένη να πει πως πήγε βόλτα με το αυτοκίνητό σου…
Τώρα όλα κινούνται γύρω από την τρύπα των ελλειμμάτων κλπ κλπ Η τρύπα που έγινε εντελώς μαγικά από το Τζίνι, κλείνει με λεφτά, δεν χρειάζεται σκέψη. Κανένας δεν μιλάει για εργασία γιατί είμαστε «ελεύθεροι» πολίτες. Δεν υφίσταται ζήτημα πλέον σεισάχθειας!!! Αντί της ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ προωθείται η ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ. Ίσα ίσα, για να κοροϊδευόμαστε. Η ηδονή που είναι το μέσον – κίνητρο, για την αναπαραγωγή έγινε προϊόν για κέρδος. Δεν χρειάζεται οικογένεια. Δεν χρειάζονται αξίες, Δεν χρειάζονται έθιμα. ΜΟΝΟ ΕΜΠΟΡΙΟ. ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ ΔΥΝΑΜΗ. (Είδα, αγοράζεις υγεία!!!)
Επιστημονικά η ΛΟΓΙΚΗ, αναντίρρητα ορίζει ότι, του αιτίου έπεται το αιτιατό. Εργάζομαι – πληρώνομαι, παράγω έργο – μου παρέχεται αμοιβή, πληρώνω – αγοράζω και πάντα για όλα υπάρχει μια αιτία και ένα αποτέλεσμα.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;
ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ.
Ας δούμε τα συνολικά ποσά κατάθεσης κατά ηλικία. Δεν θέλουμε προσωπικά δεδομένα.
Ας αθροίσουμε τις μικροκαταθέσεις, κατά επάγγελμα, κατά εκπαιδευτική βαθμίδα… και εν πάση περιπτώσει ποιο είναι το ύψος των μικρών αυτών καταθέσεων. Έτσι θα διαπιστωθεί κατά κάποιο τρόπο και ο βαθμός ανασφάλειας αυτών των ανθρώπων.
Ας ανακοινώσουν επιτέλους οι Ελληνικές τράπεζες το σύνολο των μικρών αποταμιεύσεων.
ΝΑΤΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ
ΤΑ ΔΑΝΕΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ τους ΞΕΝΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΣ
6,5 αυτοί 5.5 εμείς
5 αυτοί 4 εμείς
4,5 αυτοί 3,5 εμείς
6,5 αυτοί 5.5 εμείς
5 αυτοί 4 εμείς
4,5 αυτοί 3,5 εμείς
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ ΔΗΛΑΔΗ
ΤΟ ΟΠΛΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ;
ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ.
Κ’ ας μείνει αναπάντητο το ερώτημα μέχρι ποιο ποσό πρέπει να έχει κάποιος στην τράπεζα για να καταταχθεί στην ομάδα των κάτω από τα όρια της φτώχιας και να τυγχάνει κάθε πρόνοιας από το κράτος.
Και αφού αποδεχθούμε τέλος πάντων ότι, με χίλια ευρώ στην τράπεζα δεν είσαι πλούσιος, ας συσχετίσουμε τα ποσά των καταθέσεων που έχουν οι συνταξιούχοι δικαιούχοι του ΕΚΑΣ με αυτών που δεν το δικαιούνται. Έτσι ένα επίδομα που ουσιαστικά λειτούργησε ως μοχλός χειραγώγησης των ψηφοφόρων συνταξιούχων από το 1996 ας καταργηθεί (έστω και καθυστερημένα) και ας δοθεί δίκαια αύξηση στις συντάξεις ανάλογα με το σύνολο των ημερομισθίων. Τουλάχιστον πριν πεθάνουν ας δικαιωθούν (τώρα παίρνουν λιγότερα χρήματα από κάποιους που δούλεψαν λιγότερο)όσοι βεβαιωμένα εργάσθηκαν και στο βαθμό που είναι δυνατόν να προσεγγιστεί αυτό.
ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΣΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΟΤΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΚΛΠ
ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΑΛΛΟ 50 τμ ΣΤΑ ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ 50 τμ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ
ΑΣΦΑΛΙΣΤΕ ΜΕ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΡΟ
ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΤΕ ΕΧΟΝΤΑΣ ΚΥΡΙΟ ΑΞΟΝΑ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ
(Δ. Α.)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου