Πόθεν έσχες αίσχος;

Οι Έλληνες πολιτικοί είναι καλύτεροι γονείς από τους απλούς Έλληνες. Η περισσή φροντίδα, για την οικονομική αποκατάσταση των παιδιών τους, δείχνει ισχυρή προσωπικότητα με έντονο το ένστικτο της αναπαραγωγής (το πατρικό ένστικτο εννοώ). Είναι προφανές ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για το «έσχες» παρά για το «πόθεν». Συνάγεται εξ αυτού, πως είναι σημαντικότερο να έχουν (έσχουν) χρήματα τα παιδιά, από το πού (πόθεν) τα βρήκαν. Εφ’ όσον δεν συμμετείχαν στο πόθεν τι φταίνε τα καημένα. Σ’ αυτό το πέλαγος, των δούναι και λαβείν διασυνδέσεων, βολεύει η χαλαρότης των δεσμών της οικογένειας. Ένα «Τι φταίω εγώ;» και καθάρισαν υιός και κόρη. Το πού βρήκε τις γνώσεις αν έχει, τις πολιτικές γνωριμίες και το χρήμα δεν μετράει. Μάνα εξ ουρανού για τον κανακάρη! Χρησιμοποιεί στο τέλος και το όνομα για να δείξει ότι έχει γένος, ότι σέβεται και δεν προδίδει την οικογένεια και τις παραδόσεις.

Ας κάνουμε μια υπόθεση. Αν ο πατέρας μου ήταν ληστής θα είχα δύο επιλογές. Η μία ήταν να του μοιάσω, η άλλη να γίνω κάτι διαφορετικό. Στη δεύτερη περίπτωση θα έπρεπε να αλλάξω το όνομα επειδή αυτό θα σήμαινε ότι διαφέρω. Απλά γιατί ή Ληστής ή Ληστάκης είναι ένα και το αυτό.

Μεγάλο πράγμα λοιπόν το «έσχον». Αναγνωρίζεται ο πλούτος σε χρόνο ενεστώτα, και αορίστως πλανάτε ένα πόθεν. Έχω, ενεστώτας γιατί ρέει το χρήμα τώρα, έσχον αόριστος γιατί ίσως δεν θα μπορέσουμε να βρούμε από πού ήρθε το χρήμα.

Κατ’ επέκτασιν και με την ίδια λογική, αν μπεις μια μέρα στα καλά καθούμενα στο γραφείο του υπουργού και καθίσεις στη θέση του, έχεις την υπουργική θέση. Όποιος τολμήσει να ταράξει την νιρβάνα σου και το έσχες σου, ας απαντήσει με σεβασμό «πόθεν» αντλεί τοιούτον θράσος και μπλα μπλα…

(Δ.Α.)