«ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΗΣ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΑΣ ΚΑΙ ΟΙ… ΑΞΥΡΙΣΤΟΙ ΕΠΑΙΟΝΤΕΣ»
Του Γιάννη Περίδα
(Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο:
zougla.gr Πρώτη καταχώρηση της Τρίτης, 19 Απριλίου 2011, 12:55)
Η απονομή, πιστεύω, θα γίνονταν με απόλυτη πλειοψηφία. Επειδή, περισσότερο από κάθε προηγούμενο, δια του «ροζ» εφησυχασμού του, «ταλαιπωρεί» τους Έλληνες ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά.
Εν αρχή οι διοικούντες. Μια παρέα συναποφασιζόντων (…με ποιες μορφωτικές περγαμηνές, άραγε;) ραμολιμέντων (εν τη πλειονότητα) αλλά με κάτι «καραβάκια» και μετοχές που τους καθιστούν οικονομικά άτρωτους – και τρωτούς εμάς, τους τηλεθεατές, ακροατές, το κοινό, δηλαδή…
Στην συνέχεια οι διευθυντές και οι κρίνοντες. Κάτι αξύριστοι κύριοι, με άποψη επί παντός επιστητού. Όχι δεν είναι μόνο Γερμανοί (…) είναι και Έλληνες που προαποφασίζουν τον καταναλωτισμό του προγράμματος.
Η κατάσταση αυτή (…των επιλογών τους) επιδεινώνεται από χρόνο σε χρόνο, γιατί εκτός από τον καταναλωτικό μηχανισμό λειτουργούν και άλλους είδους «στενά κυκλώματα» για την ανάδειξη των προσωπικοτήτων της όποιας περιστασιακής ηγεσίας, επικαιρότητας.
Γιατί, βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα εκδοτικά συγκροτήματα προωθούν μεθοδικά και με τέλεια οργανωμένες δημόσιες σχέσεις τους «δικούς» τους ανθρώπους.
Το ίδιο κάνει (… εν πολλοίς) και το κύκλωμα των ομοφυλοφίλων. Αυτοί μάλιστα καθώς εμπνέονται κατά κανόνα από μίσος, άλλοτε ενσυνείδητο και άλλοτε υποσυνείδητο προς τις φυσιολογικές λειτουργίες της κοινωνικής ζωής, καλλιεργούν κατά σύστημα την αποδιοργάνωση και τις σεξουαλικές παρακλήσεις και έχουν δημιουργήσει στον χώρο της τέχνης, αλλά και των MEDIA, ένα καθεστώς κλειστής «μασονίας» που αποκλείει κάθε «ξένο» σώμα από την περιστασιακή ηγεσία.
«Ο παραμερισμός ή η αποδυνάμωση της φυσιολογικής πνευματικής ηγεσίας και ο γιγαντισμός της περιστασιακής είναι αναπόφευκτα φαινόμενα που συνδέονται άμεσα με την βαθύτερη ηθικο – πνευματική συγκρότηση της σημερινής κοινωνίας. Με τον κλονισμό των παραδοσιακών αξιών, με την έλλειψη αντικειμενικών κριτηρίων, με την υποκειμενικοποίηση ή την πολιτικοποίηση των εννοιών του καλού και του κακού, με τα ψυχικά ή τα ψυχολογικά άγχη, με την εναγώνια αναζήτηση διεξόδου ή με την απελπισμένη αίσθηση του αδιεξόδου κλπ. Ταυτόχρονα όμως συνδέονται το ίδιο άμεσα με την καινούργια οικονομικο – τεχνική συγκρότηση της κοινωνίας και με τους νέους ρυθμούς της ζωής που έχουν δημιουργήσει νέες ανάγκες και υπαγορεύουν άλλους τρόπους επιλογής της πνευματικής ηγεσίας. Ο Ντοστογιέφσκι π.χ. ή ο Ντίκενς, ο Δουμάς, ο Σύη κλπ. Που συγκλόνιζαν άλλοτε την κοινή γνώμη και την κατεύθυναν πνευματικά, δημοσιεύοντας τα έργα τους στις εφημερίδες της εποχής εκείνης, δεν μπορούσαν πια, εκ των πραγμάτων, να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας, ούτε και να προκαλέσουν το ενδιαφέρον της.Ο κόσμος έχει ανάγκη…»
Τα προγράμματα του εν λόγω καναλιού μολύνουν το ίδιο, τις λεπτεπίλεπτες Αθηναίες σε ένα διαμέρισμα της οδού Ρηγίλλης ή της οδού Χρεμωνίδου και το ίδιο τις λιγότερο λεπτεπίλεπτες κυρίες στο Βογατσικό της Καστοριάς ή στα Ρυάκια της Πιερίας.
Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα σε όλο αυτό το πλήθος (…που πρέπει να μολυνθεί) και που συνδέει τις τοπικά απομακρυσμένες περιοχές που υποθετικά η πολιτισμική τους στάθμη είναι διάφορη. Είναι το συνδετικό όλου αυτού του ετερόκλητου κοινού μήνυμα που ισοπεδώνει μακροχρόνια τις αντιλήψεις και το αισθητήριο και τους διάφορους τρόπους συμπεριφοράς.
Η λειτουργία (γενικότερα) της τηλεόρασης ανασύρει στην επιφάνεια το μεγάλο πρόβλημα της ευθύνης που έχει και που απορρέει από την ηθική της αποστολή. Δεν είναι μόνο η προκείμενη στιγμή που ενδιαφέρει αλλά και επικείμενη.
Και για να εξηγούμαι δεν έχει τόση σημασία αν σε δεδομένη στιγμή το δεδομένο πρόγραμμα έχει μια «ευχάριστη» απήχηση στο κοινό, αν αυτό περνά στιγμές αφαίρεσης και σχόλης βλέποντας το. Αυτό συμβαίνει τώρα. Το τώρα όμως γίνεται αμέσως χθες, μεταβάλλεται σε αναλλοίωτη ανάμνηση.
Σημασία έχει μακροχρόνια ποια είναι η εντύπωση που καλλιεργείται με την επανάληψη της ίδιας κοσμοεικόνας. Πως δίνοντας μια ψευδο-εικόνα παριστάνοντας ένα ψευδόκοσμο παραβλέπει τις επιπτώσεις που ενδέχεται να έχει αυτή μακροχρόνια. Εμείς τούτη την προβληματική θα την τοποθετήσουμε σε πιο συγκεκριμένο βάθρο, παίρνοντας ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Είπαμε παραπάνω πως το επίκεντρο των αξιών μας επικεντρώνεται στη μεγαλούπολη μ΄ άλλα λόγια πως η ζωή των πόλεων γίνεται υπόδειγμα συμπεριφοράς για ολόκληρο το Έθνος. Αυτόματα έρχεται στο νου μας ένα ερώτημα: με ποιο τρόπο αποδίδεται από την τηλεόραση μας ο κοινός, καθημερινός τρόπος ζωής στις πόλεις.
Το ίδιο ακριβώς ερώτημα θα μπορούσαμε μια χαρά να το αναστρέψουμε και να αναρωτηθούμε πως αποδίδεται τηλεοπτικά η ζωή στην ύπαιθρο.
Έτσι λοιπόν, το καταστροφικό κανάλι της Λεμονόκουπας επηρεάζει και ασελγεί σε ένα ευρύτερο κοινό.
Και οι επιλογές των αξύριστων (δια των εκπομπών που αφορούν νοικοκυρές της θλίψης, έτοιμες να ξεπουλήσουν τα ήδη στενεμένα κορμιά τους, έναντι πινακίου τηλεθέασης) όπως και εκείνων που προβάλλουν χορευτικές, ερασιτεχνικές δεινότητες, όσο και εκπομπές πολυτελούς σίτισης, απλώνει τα πλοκάμια σε όλο το πολύμορφο φάσμα της ελληνικής επικράτειας.
Θλιβερό συμπέρασμα: οι Play list που υπαγορεύουν συγκεκριμένα ακούσματα γλοιώδη και επάρατα, εν συνδυασμό με τις ως άνω εκπομπές, διαμορφώνουν το εφιαλτικό τοπίο μιας ψευδοκοινωνίας η οποία, πέρα από πλασματική είναι και επικίνδυνη.
(Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο:
zougla.gr Πρώτη καταχώρηση της Τρίτης, 19 Απριλίου 2011, 12:55)
Η απονομή, πιστεύω, θα γίνονταν με απόλυτη πλειοψηφία. Επειδή, περισσότερο από κάθε προηγούμενο, δια του «ροζ» εφησυχασμού του, «ταλαιπωρεί» τους Έλληνες ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά.
Εν αρχή οι διοικούντες. Μια παρέα συναποφασιζόντων (…με ποιες μορφωτικές περγαμηνές, άραγε;) ραμολιμέντων (εν τη πλειονότητα) αλλά με κάτι «καραβάκια» και μετοχές που τους καθιστούν οικονομικά άτρωτους – και τρωτούς εμάς, τους τηλεθεατές, ακροατές, το κοινό, δηλαδή…
Στην συνέχεια οι διευθυντές και οι κρίνοντες. Κάτι αξύριστοι κύριοι, με άποψη επί παντός επιστητού. Όχι δεν είναι μόνο Γερμανοί (…) είναι και Έλληνες που προαποφασίζουν τον καταναλωτισμό του προγράμματος.
Η κατάσταση αυτή (…των επιλογών τους) επιδεινώνεται από χρόνο σε χρόνο, γιατί εκτός από τον καταναλωτικό μηχανισμό λειτουργούν και άλλους είδους «στενά κυκλώματα» για την ανάδειξη των προσωπικοτήτων της όποιας περιστασιακής ηγεσίας, επικαιρότητας.
Γιατί, βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα εκδοτικά συγκροτήματα προωθούν μεθοδικά και με τέλεια οργανωμένες δημόσιες σχέσεις τους «δικούς» τους ανθρώπους.
Το ίδιο κάνει (… εν πολλοίς) και το κύκλωμα των ομοφυλοφίλων. Αυτοί μάλιστα καθώς εμπνέονται κατά κανόνα από μίσος, άλλοτε ενσυνείδητο και άλλοτε υποσυνείδητο προς τις φυσιολογικές λειτουργίες της κοινωνικής ζωής, καλλιεργούν κατά σύστημα την αποδιοργάνωση και τις σεξουαλικές παρακλήσεις και έχουν δημιουργήσει στον χώρο της τέχνης, αλλά και των MEDIA, ένα καθεστώς κλειστής «μασονίας» που αποκλείει κάθε «ξένο» σώμα από την περιστασιακή ηγεσία.
«Ο παραμερισμός ή η αποδυνάμωση της φυσιολογικής πνευματικής ηγεσίας και ο γιγαντισμός της περιστασιακής είναι αναπόφευκτα φαινόμενα που συνδέονται άμεσα με την βαθύτερη ηθικο – πνευματική συγκρότηση της σημερινής κοινωνίας. Με τον κλονισμό των παραδοσιακών αξιών, με την έλλειψη αντικειμενικών κριτηρίων, με την υποκειμενικοποίηση ή την πολιτικοποίηση των εννοιών του καλού και του κακού, με τα ψυχικά ή τα ψυχολογικά άγχη, με την εναγώνια αναζήτηση διεξόδου ή με την απελπισμένη αίσθηση του αδιεξόδου κλπ. Ταυτόχρονα όμως συνδέονται το ίδιο άμεσα με την καινούργια οικονομικο – τεχνική συγκρότηση της κοινωνίας και με τους νέους ρυθμούς της ζωής που έχουν δημιουργήσει νέες ανάγκες και υπαγορεύουν άλλους τρόπους επιλογής της πνευματικής ηγεσίας. Ο Ντοστογιέφσκι π.χ. ή ο Ντίκενς, ο Δουμάς, ο Σύη κλπ. Που συγκλόνιζαν άλλοτε την κοινή γνώμη και την κατεύθυναν πνευματικά, δημοσιεύοντας τα έργα τους στις εφημερίδες της εποχής εκείνης, δεν μπορούσαν πια, εκ των πραγμάτων, να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας, ούτε και να προκαλέσουν το ενδιαφέρον της.Ο κόσμος έχει ανάγκη…»
Τα προγράμματα του εν λόγω καναλιού μολύνουν το ίδιο, τις λεπτεπίλεπτες Αθηναίες σε ένα διαμέρισμα της οδού Ρηγίλλης ή της οδού Χρεμωνίδου και το ίδιο τις λιγότερο λεπτεπίλεπτες κυρίες στο Βογατσικό της Καστοριάς ή στα Ρυάκια της Πιερίας.
Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα σε όλο αυτό το πλήθος (…που πρέπει να μολυνθεί) και που συνδέει τις τοπικά απομακρυσμένες περιοχές που υποθετικά η πολιτισμική τους στάθμη είναι διάφορη. Είναι το συνδετικό όλου αυτού του ετερόκλητου κοινού μήνυμα που ισοπεδώνει μακροχρόνια τις αντιλήψεις και το αισθητήριο και τους διάφορους τρόπους συμπεριφοράς.
Η λειτουργία (γενικότερα) της τηλεόρασης ανασύρει στην επιφάνεια το μεγάλο πρόβλημα της ευθύνης που έχει και που απορρέει από την ηθική της αποστολή. Δεν είναι μόνο η προκείμενη στιγμή που ενδιαφέρει αλλά και επικείμενη.
Και για να εξηγούμαι δεν έχει τόση σημασία αν σε δεδομένη στιγμή το δεδομένο πρόγραμμα έχει μια «ευχάριστη» απήχηση στο κοινό, αν αυτό περνά στιγμές αφαίρεσης και σχόλης βλέποντας το. Αυτό συμβαίνει τώρα. Το τώρα όμως γίνεται αμέσως χθες, μεταβάλλεται σε αναλλοίωτη ανάμνηση.
Σημασία έχει μακροχρόνια ποια είναι η εντύπωση που καλλιεργείται με την επανάληψη της ίδιας κοσμοεικόνας. Πως δίνοντας μια ψευδο-εικόνα παριστάνοντας ένα ψευδόκοσμο παραβλέπει τις επιπτώσεις που ενδέχεται να έχει αυτή μακροχρόνια. Εμείς τούτη την προβληματική θα την τοποθετήσουμε σε πιο συγκεκριμένο βάθρο, παίρνοντας ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Είπαμε παραπάνω πως το επίκεντρο των αξιών μας επικεντρώνεται στη μεγαλούπολη μ΄ άλλα λόγια πως η ζωή των πόλεων γίνεται υπόδειγμα συμπεριφοράς για ολόκληρο το Έθνος. Αυτόματα έρχεται στο νου μας ένα ερώτημα: με ποιο τρόπο αποδίδεται από την τηλεόραση μας ο κοινός, καθημερινός τρόπος ζωής στις πόλεις.
Το ίδιο ακριβώς ερώτημα θα μπορούσαμε μια χαρά να το αναστρέψουμε και να αναρωτηθούμε πως αποδίδεται τηλεοπτικά η ζωή στην ύπαιθρο.
Έτσι λοιπόν, το καταστροφικό κανάλι της Λεμονόκουπας επηρεάζει και ασελγεί σε ένα ευρύτερο κοινό.
Και οι επιλογές των αξύριστων (δια των εκπομπών που αφορούν νοικοκυρές της θλίψης, έτοιμες να ξεπουλήσουν τα ήδη στενεμένα κορμιά τους, έναντι πινακίου τηλεθέασης) όπως και εκείνων που προβάλλουν χορευτικές, ερασιτεχνικές δεινότητες, όσο και εκπομπές πολυτελούς σίτισης, απλώνει τα πλοκάμια σε όλο το πολύμορφο φάσμα της ελληνικής επικράτειας.
Θλιβερό συμπέρασμα: οι Play list που υπαγορεύουν συγκεκριμένα ακούσματα γλοιώδη και επάρατα, εν συνδυασμό με τις ως άνω εκπομπές, διαμορφώνουν το εφιαλτικό τοπίο μιας ψευδοκοινωνίας η οποία, πέρα από πλασματική είναι και επικίνδυνη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου