Ἀπαντήσεις ἀπό τόν ὑπουργό Παιδείας Κωνσταντῖνο Ἀρβανιτόπουλο ζητεῖ μέ
ἐρώτηση πού καταθέτει ὁ Βύρων Πολύδωρας, γιά τό θέμα πού ἔχει ἀνακύψει μέ τά
φωνήεντα καί τά σύμφωνα στό βιβλίο τῆς Νέας Ἑλληνικῆς Γραμματικῆς τῆς Ε’ καί
ΣΤ’ Δημοτικού. «Σέ πρόσφατα δημοσιεύματα καί σέ πολλούς ἰστότοπους τοῦ
διαδικτύου, διαβάσαμε τήν εἴδηση μετά ποικίλων σχολίων πώς στό βιβλίο τῆς «Νέας
Ἑλληνικῆς Γραμματικῆς» γιά τήν Ε’ καί ΣΤ’ Δημοτικοῦ διδάσκεται πλέον πώς τά
φωνήεντα εἶναι πέντε καί τά σύμφωνα 18. Συγκεκριμένα καί σύμφωνα μέ καταγγελία
τοῦ συλλόγου δασκάλων Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς καταργοῦνται τό «ἡ» καί τό «ὤ»,
προστίθεται ὡς φωνῆεν ὁ δίφθογγος «οὔ», καταργοῦνται τά διπλά σύμφωνα «ξ» καί
«ψ» ἐνῶ προστίθενται ὡς νέα καί αὐτόνομα σύμφωνα τό «ντ», τό «μπ» καί τό «γκ».
Ταυτόχρονα, ἡ νέα διδασκαλία τῆς «Νέας Ἑλληνικῆς Γραμματικῆς» εἰσάγει τήν
ἀμφίβολη συζήτηση γιά φθόγγους φωνηεντικούς (!) μέ πέντε λατινικά γράμματα (a,
e, i, o, u) καί γιά 12 γράμματα, ἐκ τῶν ὁποίων 7 εἶναι μονά γράμματα (ἔ, ὁ, ἡ,
ὤ, ἅ, ἴ, ὕ) καί πέντε διγράμματα (εἰ, οἱ, υἵ, αἵ, οὔ). Προφανῶς ἀναφέρεται σέ
πέντε (ἀπό τίς ὀκτώ κύριες) παλαιές διφθόγγους, χωρίς νά μᾶς φωτίζει κανείς
γιατί παραλείπονται οἱ ἄλλες τρεῖς κύριες (αὖ, εὖ, ηὔ) ἀγνοώντας ἤ
παραμερίζοντας τίς τρεῖς καταχρηστικές.
Ἐπειδή δέν πρόκειται γιά μία ἁπλή γλωσσολογική ἄποψη ἤ ἄσκηση.
Ἐπειδή κατά τά φαινόμενα εἶναι μέγα παιδαγωγικό λάθος νά ἐπιχειρεῖται
ἀκουσίως ἤ ἑκουσίως μία τόση καί τέτοια σύγχυση καί ἀσάφεια στό θεμελιῶδες
μάθημα τῆς διδασκαλίας τῶν γραμμάτων τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας μέ τή σύμμιξη
Ἑλληνικῶν καί λατινικῶν χαρακτήρων.
Ἐπειδή ὅλα δείχνουν καί μᾶς κάνουν νά ὑποψιαζόμαστε πώς τά πράγματα
ὁδηγοῦνται καί καθοδηγοῦνται ὕπουλα καί ταχέως στή λεγόμενη φωνητική γραφή καί
κατ’ ἐπέκταση στήν ἀντικατάσταση τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἀπό τό λατινικό, ὅπως
θεαματικά, προοιμιακά ὅσο καί προκλητικά φαίνεται ἀπό τά εἰσαγόμενα νέα σύμφωνα
«μπ, ντ, γκ».
Ἐπειδή τά γράμματα, φωνήεντα καί σύμφωνα καί δίφθογγοι, εἶναι ὁ πυρήνας καί
ἡ καρδιά τοῦ συστήματος σκέψεως, ὁμιλίας καί ἐπικοινωνίας πού λέγεται Ἑλληνική
γλώσσα καί τυχόν τραυματισμός τούς εἶναι αὐτομάτως θανάσιμος γιά τήν ἴδια τη
γλώσσα.
Ἐπειδή εὐτυχῶς ὑπῆρξε καί ὑπάρχει ὡς ὁδηγός ἀξεπέραστος ἡ Γραμματική του
Ἀχιλλέως Τζαρτζάνου, ἐνῶ τά πειραματικά κακέκτυπα γραμματικῆς ἀρκετή ζημιά
ἔχουν ἐπιφέρει στή γλώσσα μας χάριν τῆς ματαιοδοξίας καί τῆς ἰδιοτελοῦς
καινοτομίας τῶν «συγγραφέων».
Ἐπειδή τό θέμα εἶναι σοβαρό καί μέγα καί δέν μπορεῖ νά περιορισθεῖ στήν
ἀποκλειστική ἁρμοδιότητα καμμιᾶς «Ἐπιτροπῆς» κανενός «Ἰνστιτούτου» καί κανενός
Πανεπιστημιακοῦ «Τμήματος», ἀλλά πρέπει νά θεωρηθεῖ ὡς ἐθνικό ζήτημα πού ἀφορᾶ
ὅλη τήν ἀκαδημαϊκή κοινότητα καί κατ’ ἐξοχήν τήν ἐμβληματική καί οὐσιαστική
μονάδα κύρους ὅπως εἶναι ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, προφανῶς ὅλους τους διανοούμενους
καί σέ τελευταῖα ἀνάλυση ὄλον τόν Ἑλληνικό λαό, παρεκτός τοῦ τραγικοῦ γεγονότος
ὅτι δέν ὑπάρχει ἄρθρο στό Σύνταγμά μας (ὅπως τό 107 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1952 τό
ὁποῖο κακουργηματικά καί ὀλέθρια κατηργήθη στό Σύνταγμα τοῦ 1975) πού νά
προβλέπει τήν διατήρηση, τήν προστασία, τό ἀναλλοίωτο καί τό ἀπαραβίαστό της
Ἑλληνικῆς γλώσσας ὡς ἀδιάσπαστου στοιχείου τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας καί τοῦ
Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.
Ἐρωτᾶται ὁ Ὑπουργός:
1. Ποιά θέση παίρνει τό Ὑπουργεῖο Παιδείας σχετικά μέ τό θέμα;
2. Θά ἐπιτρέψει τήν κυκλοφορία τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου τῆς «Νέας Ἑλληνικῆς
γραμματικῆς» καί τήν ἐπί τῇ βάσει τούτου διδασκαλία τῶν μαθητῶν τῆς Ε’ καί ΣΤ’
Δημοτικοῦ;
3. Ἄλλως, πώς σκέπτεται νά ἀντιμετωπίσει τό πρόβλημα τῆς καθημερινῆς
κακοποίησης καί κατ’ ἐπέκταση τῆς συνολικῆς ὑποβάθμισης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας
ἀπό τά περισσότερα ΜΜΕ σέ πολλές καλούμενες ψυχαγωγικές ἐκπομπές καί τώρα ἀπό
τά σχολικά βιβλία;»
Ἀντίγραφο ἀπό τόν ἰστότοπο: http://www.syllogosdelmouzos.gr/index.php/2011-12-11-11-13-50/604-2012-07-15-08-03-50
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου