Ο ΛΕΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙ

Από τους μύθους του Αισώπου

svouranews.blogspot.com











Παίζουν οι ηθοποιοί:

  • Λιοντάρι (στο ρόλο του λαού)
  • Λύκος (στο ρόλο της αντιπολίτευσης*) 
  • Πουλάκι (στο ρόλο της κοινής γνώμης)
  • Αλεπού (στο ρόλο της κυβέρνησης) 
  • Παράσιτα (Όλα τα παράσιτα της κοινωνίας μας ντόπια και ξένα)



"Μια φορά κι έναν καιρό, το λιοντάρι αρρώστησε βαριά. 
Φοβήθηκε πως θα πεθάνει κι έδωσε διαταγή να συγκεντρωθούν όλα τα ζώα του μεγάλου δάσους μπροστά του, για να του πουν τι πρέπει να κάνει για να γιατρευτεί. Όλα τα ζώα είπαν τη γνώμη τους, ώσπου ήρθε και η σειρά του λύκου. 
- Βασιλιά μου, είπε με σεβασμό, δε γνωρίζω κανένα γιατρικό για την αρρώστια σου, μα ούτε και όσα ζώα είναι συγκεντρωμένα εδώ, γνωρίζουν. Το μόνο ζώο που ξέρει από φάρμακα είναι η αλεπού! Μα αυτή σε περιφρόνησε και δεν ήλθε στο κάλεσμά σου. Άκουσα μάλιστα να λένε ότι χάρηκε για την αρρώστια σου και ότι δεν τη νοιάζει κι αν πεθάνεις.
Ο λύκος τα είπε επίτηδες αυτά τα λόγια, γιατί δε χώνευε την αλεπού και ήταν σίγουρος ότι το λιοντάρι θα την τιμωρούσε! 
- Ώστε έτσι! φώναξε θυμωμένο το λιοντάρι. Να τη βρείτε αμέσως και να τη φέρετε μπροστά μου. Θα της κόψω τη γλώσσα! 
Ο λύκος έτριψε τα χέρια του από τη χαρά του. Είχε έλθει η στιγμή να κάνει κακό στην αλεπού. Ένα πουλάκι, όμως, πέταξε γρήγορα και βρήκε την αλεπού.
- Αυτό κι αυτό συμβαίνει! της είπε. Ο λύκος σε συκοφάντησε και το λιοντάρι θα σου κόψει τη γλώσσα για να σε τιμωρήσει. 
- Σ' ευχαριστώ, καλό μου πουλάκι, του είπε η αλεπού. Μη φοβάσαι, θα καταφέρω να γλυτώσω.
Μάζεψε τότε αγριόχορτα και μια και δυο τράβηξε με θάρρος για τη σπηλιά του λιονταριού. Το λιοντάρι, όταν την είδε άφρισε από το κακό του.
- Σου έφερα αυτά τα βότανα, είπε η πονηρή αλεπού στο άρρωστο λιοντάρι, για να γίνεις καλά.
- Έλα εδώ! της φώναξε. Που ήσουν; ∆εν έμαθες ότι κάλεσα όλα τα ζώα να παρουσιαστείτε μπροστά µου;
- Ναι, βασιλιά µου, απάντησε με θάρρος η αλεπού. Το έμαθα πως είσαι άρρωστος βαριά, γι' αυτό κι εγώ, πριν έλθω, πήγα και μάζεψα αυτά τα βότανα, που θα σε κάνουν καλά. 
Ο θυμός του λιονταριού έπεσε αμέσως. 
- Ώστε γι' αυτό άργησες να έλθεις; της είπε. Καλά έκανες... Θα... γίνω καλά όταν πάρω αυτά τα βότανα; 
- Ναι, βασιλιά μου. Μόνο που χρειάζεται να τ' ανακατέψεις µε κάτι ακόμα, για να γίνει τέλειο το φάρμακο. 
- Με τι; ρώτησε το λιοντάρι. 
- Να τα βράσεις μαζί µε μια γλώσσα λύκου. Αυτή βέβαια... εσύ ξέρεις πού θα τη βρεις.
- Και βέβαια ξέρω! φώναξε το λιοντάρι. Θα κόψω τη γλώσσα αυτού του λύκου! 
Το είπε και το έκανε αµέσως. Έτσι η πονηρή η αλεπού τιμώρησε το λύκο για τη συκοφαντία του."

Αλεπού τα έβαλε με μια ολόκληρη οικογένεια λιονταριών (pics)
http://www.patrasevents.gr/


Τί έγινε όμως με την υγεία του λέοντος; (Θα κάνω εδώ μια παρασπονδία και θα συνεχίσω το μύθο, ζητώντας ταπεινά συγνώμη από τον Αίσωπο) 
Αφού το λιοντάρι έκοψε τη γλώσσα του λύκου ** και αφού είδε πως το φάρμακο της αλεπούς αργούσε να δράσει, έδωσε διαταγή να παρουσιαστεί αμέσως μπροστά του. Τα πουλιά πέταξαν γρήγορα και την ειδοποίησαν. Εκείνη παρουσιάστηκε καμαρωτή καμαρωτή.
- Με ζήτησες βασιλιά μου;
- Δε μου λες εσύ γιατί το φάρμακο δεν με γιάτρεψε; Θα σε κρεμάσω ανάποδα χωρίς φαγητό μέχρι να πεθάνεις που τόλμησες να με κοροϊδέψεις.
- Όχι βασιλιά μου έγινες καλά. Σήκω όρθιος και τινάξου με δύναμη να φύγουν όλα τα παράσιτα από πάνω σου. Αυτά σ' αρρωσταίνουν. Από τον παρασιτισμό αρρώστησες βασιλιά μου. Πλήθος από λαμόγια, αεριτζήδες, απατεώνες, παραβατικούς, καιροσκόπους, κλέφτες και λωποδύτες, έπινε το αίμα σου τόσο καιρό.
Εκείνο το πουλάκι που σε καθάριζε και το έδιωχνες ήταν το μόνο που χρειαζόσουν


*Είναι εκπληκτικό το πόσο ευγενικοί είναι μεταξύ τους οι βουλευτές της ΝΔ του ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Ποταμιού. Πόσο καθαρά φαίνεται ότι αλληλοσυμπληρώνονται!
 ** Ο λαός τιμώρησε στις εκλογές αυτούς που κυβέρνησαν τόσα χρόνια και οδήγησαν στην καταστροφή έναν ολόκληρο λαό. Πράγματι μέχρι πριν λίγες μέρες δεν μιλούσαν καθόλου

Δημήτρης Αθαν. Αλεξανδράκης 27/6/2015 12:03

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πληροφορίες ἀπό τὰ δημοτικά τραγούδια γιὰ τὴν «κλιματική κρίση»

Ἐθνική καὶ πολυεθνική κυριαρχία τῆς Ἑλλάδος!

Στὴν μνήμη τοῦ Μιχάλη Χαραλαμπίδη