Πέτρος Κυρίμης, Η μοναξιά στη φωνή
Ε κεί στο Πασαλιμάνι ο πρώτος φίλος που «έβγαλε» αμάξι ήτανε ο Φάνης. Η μάνα του είχε το μικρό ξενοδοχείο «Βερσαλίες» δίπλα στο καφέ «Φοντάνα.» Στο μικρό αυτό ξενοδοχείο οι πελάτες έμπαιναν και έβγαιναν όπως σε σταθμό τρένων. Όταν τα απογεύματα τον άφηνε στο πόδι της και τύχαινε κάνα καλό ζευγάρι, έβγαινε στο μπαλκονάκι και μας έκανε νοήματα να πάμε απάνω. Όλες οι πόρτες είχανε κρυφές τρύπες που έβλεπες κατ ευθείαν στο κρεβάτι. Αυτό βέβαια το γνώριζα μόνο εγώ και ο άλλος «κολλητός» ο Θέμης, που ένα απόγευμα καθώς τον είχε βγάλει και τον έπαιζε σκυμμένος μπροστά σε μια πόρτα, πάνω σε έναν παροξυσμό καύλας με «δώστα όλα πουτάνα» και «πάρε και τα δικά μου», ακούμε «καριόλα θα σε σφάξω» και τον βλέπουμε να τρέχει κάτω τις σκάλες σαν τρελός. Τόση ώρα έκανε μάτι στην αδελφή του. Τέτοια γινόντουσαν τότε και τα χρόνια πέρναγαν και ο Φάνης κάθε μεσημέρι με την καινούργια καφετιά Κράισλερ έκανε «καλντερίμι» στις πωλήτριες που έκαναν το μεσημεριανό τους διάλειμμα, κάνοντας πάντα το ί