"Χάσμα γενεών"

Του Δημήτρη Αθ. Αλεξανδράκη

  

   Όταν θα καταλάβουν οι νέοι, πως εμείς δεν είμαστε νέοι και δεν έχουμε τις ίδιες πληροφορίες με αυτούς για την ζωή, καθώς και εμείς οι ίδιοι θα κατανοήσουμε πως γεράσαμε και διαφέρουμε από τους νέους, τότε ίσως γεφυρωθεί το χάσμα. Τα παιδιά μας δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως οι πληροφορίες των τελευταίων 30 ετών είναι συγκριτικά με την περίοδο 1950 - 1990 υπέρ-πολλαπλάσιες. Αυτά ζουν στην μέρα και εμείς ζούσαμε στην νύχτα. Οι νέοι μας, δεν μπορούν να καταλάβουν πως ξεκινήσαμε την ζωή μας, μετά από έναν πόλεμο. Πως μεγαλώσαμε σε ένα δωμάτιο, 10 και 12 άτομα. Στο παρακάτω τραγούδι προσέξτε πως οι νεολαίοι κάνουν αναφορά για κάποια προϊόντα που έγιναν με κόπο και αίμα και με παιδική εργασία.

"...Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω

και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω

έχει κόπο και ιδρώτα το πουκάμισο το Armani

και κουβάλημα οι σπόροι στου καφέ μου το χαρμάνι

Έχει πόνο και φοβέρες κάθε κουταλιά Nutella

και το δέρμα που χρειάστηκε στις μπάλας μου την γκέλα

έχει δάκρυα ο κάθε κόμπος που έχω στο χαλί μου

και το τζόκεϊ που με μαγκιά φοράει η κεφάλι μου

Γιατί όλα όσα είπα της ζωής μου προϊόντα

μου τα αφήσαν οι δικοί μου ή τα αγόρασα από σπόντα

τα δουλέψανε παιδιά που είναι γεννημένα δούλοι

μεροφάι μεροδούλι, και εμείς παίζουμε κρυφτούλι

Τυνησία και Σουδάν Μαλαισία Πακιστάν

και δεκάδες χώρες που τα πιτσιρίκια δεν θα φαν

για να έχω εγώ μπουφάν με υπογραφή της Nike

μπας και δώσει ο Θεός να μου κάνουν κανένα "Like" ..."

 

   Δεν μπήκαν καθόλου στον κόπο να σκεφτούν ή να ρωτήσουν πως κι εμείς, σαν παιδιά στην Ελλάδα, δουλεύαμε στις δουλειές των γονιών μας. Άλλος στα χωράφια, άλλος κοντά στο ζωντανά, άλλος στο ξυλουργείο, άλλοι βοηθοί σε μαστόρους και πολλά άλλα παραδείγματα, αν το εξετάσουμε με προσοχή το ζήτημα. Θεωρήσαμε λοιπόν εμείς οι μεγαλύτεροι, αυτονόητο, πως όπως δουλεύαμε εμείς, δούλευαν και κάποια παιδιά σε άλλες χώρες. Ένα παιδί της επαρχίας, γιατί οι περισσότεροι στην επαρχία μεγαλώσαμε, δεν ήξερε πως ήταν η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη το 1970 για παράδειγμα. Οι λεπτομέρειες για την καταπίεση ανθρώπων σε άλλες χώρες, τελευταία άρχισαν να γίνονται γνωστές και κυρίως με το διαδίκτυο.

  Αγνοώντας τα παραπάνω βάλουν εναντίων των γονιών τους θεωρώντας τους υπεύθυνους για την παγκόσμια κατάσταση. Ούτε στιγμή να σκεφτούν πως όλοι οι γονείς, αυτοί οι 60άρηδες ή οι 50άρηδες σε όλα τα έθνη του κόσμου, προσπάθησαν να δώσουν χαρά στα παιδιά τους χωρίς να θέλουν να πληγώσουν κανέναν. Απλά γιατί δεν ήξεραν ότι συνέβαινε χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά.