Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Φανταχτερός κι αστραφτερός στα αναμμένα φώτα!

Μα όταν εκείνα σβήσουνε φεύγεις βουβός, μονάχος.

Πας μες στο καμαρίνι σου και τα τριμμένα ρούχα,

ντύνεσαι πάλι απ’ την αρχή για τον γνωστό τον ρόλο!

Αυτόν που έμαθες καλά πενήντα χρόνια τώρα!

Τον ρόλο τον μοναχικό του πληγωμένου ανθρώπου

που δύσκολα κατάλαβαν, δύσκολα του μιλούσαν!

Κι εσύ μ’ αξιοπρέπεια πάντα χαμογελούσες!

Και πάντα η σκέψη σου ήτανε, μια ψυχή να υπάρχει,

που, όταν ο θάνατος σε βρει, αυτή τα δυο σου μάτια,

με ένα χάδι απαλό, να κλείσει δίχως άλλο!

                                                               Πάνος Νάκος